Na even zoeken en vragen komen we aan bij het gezin S. Moeder ligt op een mat op de grond voor het huis, vader op de stoel ernaast, beide HIV-positief, moeder in een vergevorderd stadium van aids. Haar kleren zijn ernstig vervuild, de mat waarop zij ligt, ligt vol met zand. Om hen heen lopen 5 kinderen. Het meisje van 15 wast het jongste kind van drie. Vader is moe en heeft de energie niet meer om te werken. Er is geen inkomen, de maaltijden bestaan momenteel enkel uit maisschilfers. Moeder is inmiddels ernstig ondervoed en komt alleen nog moeizaam overeind om naar toilet te gaan. Ze klaagt over buikpijn en bloed bij de ontlasting. De ouders zien geen uitweg meer, zijn apathisch geworden en de grip op hun kinderen kwijt geraakt. De oudste drie kinderen zijn het huis uit gevlucht en naar hun vrienden gegaan. Slechts de kleine kinderen kunnen naar de basisschool, voor het voorgezet onderwijs is geen geld. We geven wat medicatie, er wordt energierijke voedsel geleverd en verder nemen we met een hoofd vol zorgen afscheid. Hier moet structureel betere zorg gaan komen.. Maar hoe?

Ook zijn we bij Sifati (7 jaar) op bezoek geweest. Vroeger zat ze met haar handicap, door een grote hersentumor, als een zielig kipje op het erf. Sifati is aan één kant verlamd, aan de andere kant gedeeltelijk, ze ziet door heel precies te focussen. Nu wordt ze bijna dagelijks op de fiets door haar opa naar de dagopvang gebracht, ze gaat zelfs naar school. Haar hersentjes blijken gelukkig goed te werken. Opa’s fiets is voor de zoveelste keer kapot, soms kan hij die van de buren lenen.

Tijdens een ander bezoek ontmoeten we Hawana, een psychiatrische oude vrouw. Ze komt op haar aller vuilst uit de velden aanwandelen. Een buideltje met wat verzamelde mais en andere kostbaarheden bungelt onder haar versleten t-shirt. Met een grote grijns komt ze ons tegemoet en herkent Thea! Ze babbelt aan één stuk door en ondertussen spuugt op de grond. De familie vraagt om medicijnen zodat ze ’s nachts slaapt en zij de familie niet wakker houdt.

En dan, Imuratu, het verstandelijk gehandicapte meisje, ze laat een zenuwachtig lachje horen als we haar tegemoet komen. Gelukkig valt het door de medicijnen die ze krijgt, mee met de epileptische aanvallen en heeft ze daardoor geen nieuwe verwondingen opgelopen, zo rapporteert de thuiszorgverpleegkundige. Epilepsie patiënten vallen namelijk nogal eens in vuur of scherpe voorwerpen, en Imuratu’s gezichtje en lichaam laat dan ook vele littekens zien.

We zijn ontzettend geraakt door de verdrietige situaties die we aantreffen op de verschillende erfjes achter de armoedige hutjes. Doodzieke aids patiënten, vrouwen met baarmoederhals kanker waarvoor alleen nog pijn- en andere symptoombestrijding mogelijk is, kinderen die niet de kans krijgen om naar school te gaan. Bemoedigende en verdrietige bezoekjes wisselen elkaar af. Samen met het Homebased Careteam zoeken we naar een begin en het eind in het verlenen van thuiszorg in Malawi….

Bij ons volgende verslag hierover meer! Blijf ons volgen!

p.s. en vergeet het niet.. Ook jij kunt een bijdrage leveren door maandelijks een Euro over te laten maken naar het Majafonds!

Thea Ploeg, Elly Jagersma, Els Bakker